Bota asht nji muzg

Nese rritesh, edukohesh qe ne jete me pas dicka, nese bindesh e drejtohesh nga te tjere qe s'di kush jane, nese piqesh e prap gjykohesh dhe mendon qe ndryshe s'ka, hapi syte se n'burg ke ra. Ne cdo dite qe ti maskohesh qejfin mretit po ja ban, mas te tjereve si kelysh ti sulesh pa e dit se n'gracke je zane, kaq shume vite n'libra zhytesh fjala fjalen si ujk ta ndjek, por nje "pse" prap s'din me e thane.  E prap si skllav kaq shume mundohesh, per pak buke qe mreti t'jep, me kaq pak ti leh e gzohesh se poshte pushtetit shume shkalle jeton. Po nese shpia, andrra, fmia, emri, shkolla, dukja e tan historia, n'zjarr na shuhen e na bahen hi, nji asgja per krahu na lidh, mu e ty e tan mretnin, a me thu pak si ishim ndi? N'kete asgja, por t'mbushun plot, na jena na, jena gjithcka, bash ashtu qysh duhet t'jena.  ~ Rona Nushi “We live in illusion and the appearance of things. There is a reality. We are that reality. When you understand this, you see that you are nothing, and being nothing, you are everything. That is all."  Kalu Rinpoche

Per ty qe nuk te njihja

Ndoshta diten kur ti po kerkoje per celesat e humbur, une po te kerkoja ty. Celesat i kishe ne xhep, por ndoshta mendimi im per ty te kishte krijuar mjegull c'orientimi rreth e qark kokes e te pengonte perqendrimin. 

 Une nuk te njihja, ti mua po. 

 Me vrap mbylle deren e shtepise se ishe vone ate dite. Kembet te ndiqnin njera tjetren dhe hapat nuk numeroheshin me. Ne te njejten rruge, ne te njejten kohe, ne u shkembyem krah me krah. Une nuk te njihja, ti mua po. E prap te kerkoja. 

 Ndoshta, diten kur malli per ty ishte i pambajtur, per ty qe nuk te njihja, ti po me veshtroje nga nje tavoline kafeneje tre metra larg nga une. Ishim aq afer, me trup dhe me mendim, e une s'dija gje.  Ndoshta ato dritherimat e embla qe me kaplonin ato dite vinin nga syte e tu qe veshtronin syte e mi ne fotografi. 

 Te prisja kudo, ne banakun e nje birrarie, ne ashensorin e pallatit, por edhe ne rradhet e pageses se dritave. Te kam pritur edhe ne majat e maleve ku koke njeriu veshtire se sheh, ty qe nuk te njihja.

 E ti mendoje per mua, me imazh te plote, ate dite kur une po hapja guacka kater ore larg teje. E une, ku ta dija une? Vazhdoja e hapja guacka gjithe besim, pa e ditur se perla brenda tyre ishe ti. 

 Nuk hengra gje, nuk me hahej. Vetem hapja surprizat qe deti kishte per mua dhe ne fund i bera nje fotografi. Eshte i vetmi kujtim qe kam nga ti atehere kur nuk te njihja. 

Me dashuri, atehere dhe tani,

R. 

Une, Ti dhe Big Bang-u

 Ndodh qe mrekullite e medha te jetes te vijne nga nje perplasje, si vet jeta. Ne vijme ne kete bote sepse dy njerez vendosin te ngrene dolli mbi jeten, nje perplasje e brendshme nga e cila krijohet nje sfere dhe zgjerohet deri ne perfeksion. Ashtu sic u zgjerua Universi nga nje sfere infinit e vogel ne nje hapesire te pamatshme. Ne jemi pjese e ketij Universi dhe kemi nje brenda nesh. Eshte si nje lidhje simbiotike qe krijon kryevepra kur ushqejne njera-tjetren.
 Te gjithe kemi jetuar per nente muaj ne nje shtepi te ngjajshme, dhe te gjithe kemi qene ne nje gjendje te pezullt deri ne momentin kur u perballem me nje mjedis te ri. Cdo detaj i ketyre hapesirave te reja ndikoi ne mendimet tona. Keto mendime filluan te rriteshin ne cdo fotografi qe kapnin syte tone. Gjendja e pezullt u zhduk ne momentin e pare kur drita preku lekuren tone dhe ishte ky momenti kur ne filluam ta shkruanim legjenden tone. Akoma te pavetedijshem, por ekzistenca jone po bente nje ndryshim.

 Hapa evolues e shoqerojne jeten tone dhe ne fillojme ta vendosim largesine e horizontit tone. Kjo cakton se sa large sheh syri jone i endrrave. Dhe, sa i perket kesaj, une di nje gje, qe te verber jane vetem ata qe nuk shohin shume large per synimet e tyre dhe e vendosin horizontin aq afer sa mund ta prekin.
 Prandaj, ata qe kane guxim te nisen ne kete udhetim per ta krijuar nje evolucion te bukur te jetes, sic e kemi te gjithe aftesine per ta bere, asnjehere nuk do te deshtojne ne arritjen e qellimeve te tyre.
 Ne fund te fundit, nese jemi pjese e kesaj simbioze, pse mos te lejojme qe bukuria e  brendesise sone te jete me e fuqishme se mjedisi qe na rrethon?

  R.N. 

Thirrja

Ti, nje kukull e ngrire, po lejon pikat e ujit te te vrasin ngadale.

Degjon zera femijesh ne erresire? Jane jehona e vrullit tend te femijerise,

qe po qane per ato endrra te zhdukura.

Ti, nje kukull e ngrire, po jeton nje genjeshter,
iluzion i kokave si ty.

A nuk e di se te vdesesh si viktime gjykimesh nuk te quajne hero? 

Ke nuhat ne trupin tend dhe ke sheh ne pasqyre?

Ti je krijese e mendimeve te tua,

 te erreta apo plot drite, ato pikturojne portretin tend. 

Qetesia - ke nevoje per prezencen e saj? Fshihet poshte qerpikeve te tu.

Gjeje dhe zbulo karakterin tend te fshehur.

Sa shume di per vullkanin qe shuhet brenda teje?

Gerrmoje para se te ngrish pergjithmone.

Une? Une jam fjala qe po vetetin brenda dhomes tende plot mjegull.

Me perdor, zhurmo nepermjet meje, ndriqo gropen e erret ku ke rene. 

 R.N. 

To/from my friend from Kenya

 In the age of electronic mail, I just accepted one of the warmest handwritten letters I have ever had in my hands. A month ago I sent a letter to a friend in Africa, whom I've never met. I wrote her a few encouraging words I thought might help her, but what I got back was even more encouraging. It's wonderful to know how powerful can love be and how rich with love Africa is. I'm also glad that now my friend from Kenya knows a few things for Kosova and she's sure people are so kind and hospitable.
 Here's the letter I wrote her, and in the pictures the letter I got back from her. I'm just so happy words can't tell!! :) 

Dear friend,

  You were brought in this life by love. You were meant to be born and you are meant to be great. You are a woman and you should be blessed. Your body is made of a pure soul, endless strength and absolute goodwill. No one has the right to interrupt your life path, the one that leads you to your greater self, to the woman that the world has been craving to hear about.
 The same star's dust has rained on me, on you and on everyone else on the Earth. We all came to this world on the same way, we're all breathing the same air, living under the same moon and sun. Therefore, the second we were born, we were all at the same level. Then, some evolve and some don't, some aim for more and some just judge, some become leaders in the world and some try to bring them down.
 Don't let the weak ones stay on your way. You have the power to break on through and reach your destination. And if others don't respect you, you respect yourself! If someone says you can't, show them how it's done. Because you, a woman, have been blessed by the love of the Universe, that invisible power that touches everyone, but some choose to ignore it.
 Invest in your brain, as it is the only thing others can't take from you. It's the only weapon against the ignorant ones, the ones that judge. And be prepared for the worst. Time by time they might try to disdain you, because you are a woman. And you, don't you tremble, don't you even think to answer them, because you have evolved and no matter how much you rise your voice, they're so far away that might not even hear you.
 And remember that you are not the first one, nor the last. A lot of people have dared and they have become GREAT! Because, as Dalai Lama says, "To be born at all is a miracle." So, don't lose your chance in life. Dare to be great!

Wishing you the best in life,
truly,
your friend from Kosova, Rona Nushi

4 July 2014 20:34
Tirana, Albania

A little taradiddle

Green pictures, blue ones, 

red also and white,

one was here and one was there, 

each of them looked so great,

here lives liberty you would say,

between their arms if they shake them,

on their fingers if they cross them,

forming puzzles when their bodies nigh,

but, oh Lord, I was so wrong,

when their backs turned one by one,

like dominos in a line,

all the colours faded out,

they turned black, so deep and dark,

bringing shade on a side,

the other half held some light,

feeding hope to their soul,

is it true you would ask,

that this beauty hid so fast?

It's a little taradiddle, 

bitter taste when darker face,

but do they know the fact of grace,

it comes out when face to face,

and when their arms hold each other,

then their colours come out again,

being shiny and kicking black.

R.N. for Anonim Diary

Sinfonia e nates

 Dy ngjyra dhe hijet e tyre po krijojne nje panorame magjepsese sonte. Hena e zbehte perkedhel njeren ane te sarajeve, ndersa ana tjeter e ngelur ne erresire vec sa i kompleton bukurine. Siluetat e zeza shkrihen njera ne tjetren e une perdor imagjinaten per te krijuar figura te tjera nga ato. Ndoshta nje flaute gjigante nga nje ndertese dhe nje harp ngjitur me te. Duket kaq perfekte me fjollat e bores qe bien ne toke si nota muzikore. Ndersa marr fryme, bashke me ajrin marr perbrenda edhe fjollat dhe nxjerr jashte nje melodi. Jehon jashte meje tingulli i lirise, i cili then qetesine e nates, fluturon permes instrumenteve gjigante dhe arrin henen. Aty rritet e behet bertime, nje bertime e embel dhe e lehte qe zgjon nga gjumi cdo femije te henes, ata te cilet ajo i perkedhel dhe i ndriqon cdo nate. Disa nga ata, te frikesuar nga nata nuk levizin nga shtrati i tyre i rehatshem. Ndersa te tjere, vetem disa, te hipnotizuar ndjekin kete tingull dhe behen eksplorues te nates. Kur behen mjaftueshem te guximshem per te mos u kthyer me prapa dhe e kuptojne sa shume gjera te panjohura ka, zbulojne qe kjo eshte imagjinata e tyre e cila ka aftesi te krijoj nje simfoni nga nje qytet, nje legjende nga nje ngjarje apo nje hero nga nje njeri.

R.N.